Afschaffing van het kiescollege kan ons misschien niet redden

Het lijkt duidelijk dat een nationale volksstemming de opkomst zou verhogen. Denk tenslotte aan de miljoenen kiezers die thuisblijven omdat hun stem wordt verspild onder de winnaar-take-all-systemen van de staten: de Republikeinen in blauwe staten, zoals Californië en Massachusetts, en de Democraten in rode staten, zoals Wyoming en West Virginia.

Maar kiezers worden niet noodzakelijkerwijs gemotiveerd door hoe dicht de race in hun staat is, zei Bernard Fraga , een politicoloog aan het Emory College die schreef: boek over de opkomstkloof tussen blanke kiezers en kiezers van kleur. Het zou in theorie heel logisch zijn dat de opkomst zou toenemen in een meer competitieve context, maar de gegevens suggereren dat het effect bij recente verkiezingen klein en moeilijk te meten is.

Dus wat voorspelt de opkomst? Er is een verscheidenheid aan nuttige statistieken, waaronder: leeftijd , inkomen , ras , vorig stemgedrag , en wat professor Fraga politieke socialisatie noemt: leven in een microcultuur waar anderen stemmen en prioriteit geven aan maatschappelijke betrokkenheid. De opkomst kan ook worden beïnvloed door de belemmeringen tot het uitbrengen van een stembiljet, dat zowel de wetten omvat – ID-vereisten, opschonen van de kiezerslijst, het vereisen van een excuus om per post te stemmen – als de kwestie van toegankelijkheid, zoals de Meer dan 1600 poll-sites die zijn gesloten sinds het Hooggerechtshof de Voting Rights Act in 2013 heeft gecastreerd.

Met 100 miljoen mensen gewoonlijk niet stemmen, de Verenigde Staten heeft een van de laagste opkomstpercentages in de democratische wereld, en het is geruststellend om te geloven dat onze kiezers thuisblijven vanwege een abstracte berekening over de vraag of hun stem ertoe doet onder het Kiescollege (het feit negerend dat we elke vier jaar voor meer dan alleen de president stemmen).

Het is april 2032. Nadat Adams-Fernandez de Republikeinse nominatie heeft binnengehaald en haar plan om de stemming uit te schakelen, verfijnt, verfijnt Adams-Fernandez haar beleidsplatform, dat is afgestemd op de stedelijke en voorstedelijke kiezers die haar basis vormen. Omdat ze grotendeels eens over sociale kwesties , ze noemt reproductieve rechtvaardigheid of trans-inclusie in middelbare schoolsporten niet. In plaats daarvan concentreert ze zich op een voorheen obscure kwestie die haar bijeenkomsten heeft aangewakkerd: de staats- en lokale inkomstenbelastingaftrek. Grotendeels gebaseerd op deze kwestie, peilt ze zelfs met haar Democratische tegenstander.

Het Kiescollege momenteel voordelen Republikeinen , en hoewel sommige conservatieven de afschaffing ervan ondersteunen, zijn het meestal progressieven die de leiding hebben (kijk maar naar een kaart van welke staten zich hebben aangemeld bij de Het nationale volksstemming Interstate Compact ). Als we echter overgaan op een nationale volksstemming, kan links onaangenaam verrast worden door de resultaten.

De Republikeinse Partij kan overleven als een minderheidspartij, zei: Jonathan Rodden , een politicoloog aan Stanford die schreef: boek over de geografische spreiding van politieke voorkeuren. Het krijgt consequent minder stemmen bij presidents- en senaatsverkiezingen, maar ze kunnen die verkiezingen winnen . Dus de prikkels voor hen zijn om hun beroepen te structureren op de manier die ze hebben. Als de prikkels veranderen, moeten partijen zich aanpassen om te winnen.

Het is oktober 2032. Adams-Fernandez loopt nog steeds in een doodsstrijd tegen haar tegenstander en verzamelt een leger van opiniepeilers en verkiezingsadvocaten die bereid zijn om bepaalde stembiljetten te betwisten, de resultaten aan te vechten en indien nodig een hertelling te starten. Waar de campagne zich vroeger concentreerde op een paar provincies in Florida of Pennsylvania, waaieren ze nu uit in steden en buitenwijken in de Verenigde Staten om de stembeperkingen af ​​te dwingen die hun partij het afgelopen decennium heeft overschreden.

De reden dat de gebed van de verkiezingsbeheerder is Heer, laat deze verkiezing niet dichtbij zijn, is dat het moeilijk is om democratie te laten werken. Kiesraden hebben vaak te weinig middelen en onderbemand, en zelfs als er geen pandemie is, is het werven, trainen en adequaat betalen van stembureauleden een constante zorg. Wanneer een race niet dichtbij is, blijven relatief kleine fouten onopgemerkt, maar ze kunnen gemakkelijk verder worden bewapend om de verkiezingen in het voordeel van één partij te kantelen.

De wet van Michigan verbiedt bijvoorbeeld een district om stemmen te vertellen als er een onverklaarbare discrepantie is tussen het aantal stembiljetten dat door de scanner is getabelleerd en het aantal kiezers dat in de peilingboeken is geregistreerd. Tijdens de hertelling over de gehele staat in 2016 was deze bepaling naar verluidt uitgesloten 60 procent van de districten in Detroit niet verteld worden, maar de oorspronkelijke resultaten laten staan. Dit is niet verrassend; stedelijke centra bedienen meer kiezers, dus fouten zijn waarschijnlijker.

Hoewel deze wet oorspronkelijk niet bedoeld was om stedelijke kiezers uit te sluiten, dient ze als een model voor hoe staten, die de meeste van hun eigen stemwetten schrijven, schijnbaar neutrale regels kunnen gebruiken om zich op bepaalde groepen te richten, vooral diegenen die in gebieden wonen die zwaar zijn. minderheid, waar? wachttijden voor stemmen zijn al langer en afwezige stembiljetten worden vaker afgewezen .