In coma zijn is als een lange lucide droom

Twee jaar geleden was Stephanie Savage op vakantie op Sicilië toen ze een aanhoudende hoest kreeg. Destijds was bij haar dermatomyositis vastgesteld, een zeldzame spierziekte met symptomen als lichte koorts en ontstoken longen. Maar het medicijn dat haar was voorgeschreven om de dermatomyositis te behandelen, had ook haar immuunsysteem onderdrukt en ze raakte besmet metLegionairs' Ziekte, een ernstige vorm van longontsteking.

Toen ze terugkwam van vakantie, leed Savage aan sepsis, meerdere beroertes en raakte ze uiteindelijk in een coma die zes weken zou duren. Tijdens haar coma heeft ze naar eigen zeggen een reeks dromen meegemaakt die deels de werkelijkheid weerspiegelden, deels verzonnen scenario's en deels werden beheerst door haar eigen geest.

Nu, twee jaar later, ondergaat Savage nog steeds fysiotherapie (ze vertoont geen tekenen van cognitieve stoornissen). Ze schrijft ook over haar bijna-doodervaring, zowel op haar blog en in de meest recente uitgave van Sceptische onderzoeker . De observaties van Savage bieden een fascinerend beeld van zowel bewustzijn als bijna-doodervaringen, dus ik nam contact met haar op om meer te weten te komen over wat er met haar is gebeurd.

ZONDE: Je coma duurde zes weken. Wat herinner je je nog van die tijd?
Stephanie Savage: Mijn eerste herinnering kwam van mijn MRI. Het kwam binnen als een onstoffelijke stem - die ik herkende omdat ik in het verleden een MRI had gehad - die zei 'houd je adem in, adem uit'. Ik herkende die stem, het was heel onderscheidend. Ik vroeg me af of het een soort seriemoordenaar was, want het klonk als iets uit een film. Ik herinner me de exacte woorden niet meer, alleen de stem.

Later hoorde ik nog een onstoffelijke mannenstem. Ik vroeg me af of hij een soort chip in mijn hersenen zou stoppen zodat ik het kon horen. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Uiteindelijk veranderde die stem in mijn 'nieuwe vriendje'. Hij vertelde me zijn plannen voor waar we op vakantie zouden gaan, hij noemde een mogelijke cruise naar Alaska, omdat we het leuk vonden om over Groenland te vliegen en naar de gletsjers te kijken. Ik dacht dat het niet echt mijn vriend Keith was - ook al leek hij precies op hem - omdat hij een volle baard had. Keith had alleen een sik. Maar ik vroeg me af waarom zijn brilmontuur dezelfde reparatie had als die van Keith. Dat vond ik vreemd, want het was natuurlijk Keith. Het was een soort droomlogica.

Hoe verschilde coma-dromen van gewone dromen?
Ik heb lucide dromen gehad. Mijn 'droomwerkelijkheid' betekende dat ik plotseling als een schrijver mijn lucide droom becommentarieerde en redigeer. Op een gegeven moment is het realiteit, en ik edit en verander het omdat het een droom is, en dan is het terug naar mijn droomwerkelijkheid.

Wat ik in mijn onderzoek ontdekte, is de REM-intrusietheorie (Noot van de redactie: REM-intrusie is de ervaring van REM-slaap tijdens normaal wakker bewustzijn, wat resulteert in hallucinaties of lucide dromen. NAAR studie door Kevin Nelson concludeerde dat REM-intrusie verantwoordelijk is voor een deel van het subjectieve gevoel van een bijna-doodervaring, wat suggereert dat er een neurofysiologische basis is voor bijna-doodervaringen.) Er zijn andere vormen van REM-intrusie, maar degene die ik ervoer was lucide dromen.

Over wat voor dingen droomde je?
In plaats van engelen of demonen of dode familieleden te zien, omdat ik lange tijd sceptisch was, zag ik dingen die mijn mentale landschap beïnvloedden, zoals sciencefictionfilms. Ik denk dat dat [sommige] afleveringen in mijn coma-droom inspireerde.

Andere dingen die ik in veel van mijn dromen zag, waren series, zoals zaterdagochtendsegmenten van tekenfilms die zouden draaien. Vaak zag ik hetzelfde scenario, maar met een andere dialoog. Een van de serienummers was waar ik op een combinatie van een Big Wheel-fiets en een van die kleine ijskarren reed. Het was een beetje zo, maar het karn ijs. Soms was ik een mens toen ik dit deed, en soms was ik een ijsbeerwelp. En soms, terwijl ik lucide droomde, dacht ik, Ik hoor geen ijsbeerwelp te zijn! en ik zou terug veranderen in een mens.

Waren er andere factoren die uw coma-dromen beïnvloedden?
Blijkbaar was mijn ziekenhuiskamer erg koud en was ik nauwelijks bedekt. Ze stopten me soms ook met ijs vanwege mijn hoge koorts van de legionairs' Ziekte. Ze dachten niet dat ik de kou voelde, dus namen ze niet de moeite om me te bedekken. Ik denk dat de kou de aard van mijn dromen heeft beïnvloed. Maar ik ben ook dol op ijs.

Veel elementen die voor mij belangrijk waren uit mijn jeugd waren aanwezig in mijn coma-droom en ik denk niet dat dat toeval is. Ik denk dat het een soort equivalent is van 'levensoverzicht' van sommige mensen met bijna-doodervaringen. Ik had geen 'levensoverzicht', maar had veel dingen uit mijn kindertijd.

Heb je dezelfde soorten 'post-dood'-situaties meegemaakt waar mensen over praten?
Het horen van stemmen van artsen en dierbaren is, denk ik, wat veel mensen zouden kunnen zien als 'engelenstemmen'. Omdat mijn brein dingen automatisch interpreteert als natuurlijke fenomenen, zag ik geen engelen. Ik ben agnost opgevoed. Het ligt niet in mijn intellectuele landschap om engelen te zien.

De beelden die gelovigen zien in hun bijna-doodervaringen worden beïnvloed door hun overtuigingen. Hindoes zeggen dat ze Vishnu hebben gezien; Christenen zien Jezus. Hoeveel Joden zien Jezus? Waarschijnlijk niet veel. Ik heb geen van die dingen gezien. Ik zag sciencefictionfilms.

Je schreef in je artikel voor Sceptische onderzoeker dat het optillen door verpleegsters om te voorkomen dat u doorligwonden krijgt, ervoor zorgde dat u een ervaring kreeg die vele anderen hebben beschreven als een 'uittredingservaring'.
Rechtsaf. Ik denk dat mensen die geneigd zijn om dat soort dingen te zien, zullen denken dat het een buitenlichamelijke ervaring was. Maar het is gebruikelijk in dromen om het gevoel te hebben dat je buiten jezelf bent en terugkijkt op jezelf. Zo voelde het. Het voelde niet als een buitenlichamelijke ervaring. In mijn onderzoek ontdekte ik dat je een uittredingservaring in de hersenen kunt stimuleren - dat is ook een gedocumenteerd neurologisch fenomeen. Er zijn veel andere dingen die [een buitenlichamelijke ervaring] kunnen veroorzaken, zoals: epilepsie en migraine , maar ik denk niet dat dat bij mij het geval was.

Voor degenen die geen bijna-doodervaringen hebben gehad, is er iets anders waarmee je het zou kunnen vergelijken?
Ik heb geen drugs gebruikt, maar ik was aan het lezen De goddelijke impuls en veel mensen hebben bijna-doodervaringen gehad tijdens het gebruik van psychofarmaca zoals paddo's. Ze hebben dezelfde dingen meegemaakt. Ik ben echter niet het type dat drugs gebruikt, dus ik zou het niet weten.

Heeft deze ervaring de manier waarop je over sterven denkt veranderd?
Ik kan niet zeggen dat ik bang ben voor de dood, omdat ik denk dat er niets gebeurt na mijn dood. Ik ben bang dat ik niet bestaat. Ik wil zo lang mogelijk blijven bestaan. Ik ben een beetje minder bang na mijn ervaring omdat ik het ergste heb meegemaakt dat ik kon en ik kwam er goed uit. Ik denk dat ik eigenlijk veel positieve dingen heb gekregen uit mijn ervaring.

Het was de spreekwoordelijke wake-up call. Ik realiseerde me dat ik mijn leven leefde alsof ik geloofde dat er leven na de dood was - ook al doe ik dat niet. Ik werd te vaak afgeleid door dingen die leuk maar niet belangrijk zijn. Ik gedroeg me als mensen die denken dat ze een ander leven krijgen als ze sterven. ik was geloven dit is mijn enige leven, maar ik was niet zich gedragen het leuk vinden. Nu neem ik de leiding over dingen waar ik voorheen niet de leiding over had. Ik weet niet zeker of ik terug zou gaan en de coma zou stoppen, zelfs als ik dat zou kunnen.

Dit interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.

Volg Simon Davis op Twitter .