Demi Moore, Cher en Sissy Spacek in Als deze muren konden praten. foto doorUnited Archives GmbH/ Alamy Stock Photo Je kunt een glimp opvangen van de veranderende houding ten opzichte van abortus in de weinige films die er grondig over nadenken. Neem bijvoorbeeld de stomme film uit 1916 Waar zijn mijn kinderen? , die een bittere waarschuwing vormt tegen abortus en waarin een vrouw wordt afgebeeld die letterlijk wordt achtervolgd door de geesten van haar ongeboren kinderen. Ruim zeven decennia later, Vuile Dansen scenarist Eleanor Bergstein moestvecht voor de abortusscene om in de film te blijven.
De lijst met hedendaagse films die het onderwerp intelligent en gevoelig behandelen, is kort, waaronder de komedie van Gillian Robespierre uit 2014 Voor de hand liggend Kind en Paul Weitz's 2015roadtrip film oma . Maar ze hebben allemaal een schuld aan Als deze muren konden praten , de door Demi Moore geproduceerde en door Cher mede geregisseerde HBO-film uit 1996 die taboes rond discussie doorbrak en vier Emmy- en drie Golden Globe-nominaties binnenhaalde.
Moore - een nieuw geslagen superster dankzij haar hoofdrol in Geest — bracht het grootste deel van de jaren 90 door met proberen het pro-choice-project van de grond te krijgen. Mede geregisseerd en geschreven door Nancy Savoca, die de Grand Jury Prize Award won op Sundance voor haar speelfilmdebuut Ware liefde , speelde de film Moore zelf, Sissy Spacek, Anne Heche, Jada Pinkett Smith en Cher - en Cher maakte haar regiedebuut naast Savoca.
Tweeëntwintig jaar later zegt Savoca dat Als deze muren konden praten was een voortrekker in zijn openhartige discussie over abortus. Het probleem moest op een eenvoudige manier worden aangepakt, wat nog niet eerder was gebeurd, vertelt ze aan Broadly. Het was dringend nodig om dit te zien en vooral te ervaren op de manier waarop film ons het leven van andere mensen laat beleven.
Bekijk: drone bezorgde abortuspillen en de strijd voor reproductieve rechten
De film beslaat een periode van vier decennia en bestaat uit drie vignetten die zich afspelen in 1952, 1974 en 1996 om te kijken hoe abortus verschillende generaties vrouwen heeft beïnvloed. Bij de release, Als deze muren konden praten kreeg de onderscheiding om de toen best beoordeelde film van HBO te worden. Ik hoorde dat HBO wat haatmails kreeg, herinnert Savoca zich. Ik denk dat er tegenstanders waren terwijl we opnamen. Ik kon er geen aandacht aan besteden omdat ik gefocust was op het werk. Maar het raakte ons wel direct toen we geen bedrijven konden vinden die ons productplaatsing voor de shoot konden geven.
Filmcriticus Nikki Baughan getuigt van het radicale perspectief van de film. De film is niet alleen baanbrekend in de weergave van abortus – iets dat traditioneel nog steeds buiten het scherm gebeurt – maar ook in de confrontatie met de maatschappelijke en religieuze normen die het zo taboe hebben gemaakt, zegt ze. Het idee dat sommige vrouwen gewoon geen moeder willen zijn of een onbeperkt aantal kinderen willen hebben, wordt vakkundig onderzocht, evenals de verraderlijke hypocrisie van religieuze ijver.
De topactrices die zich aanmeldden, waren duidelijk dat ze een menselijk gezicht wilden geven aan een kwestie die zo explosief en gewelddadig was geworden, zegt Savoca. De jaren 90 zagen eenaantal gewelddadige aanvallenover Amerikaanse reproductieve gezondheidsklinieken, waaronder het neerschieten van Dr. David Gun, de eerste bekende moord op een abortusdokter in de VS.
Ik geloof dat het het onderwerp was dat [de actrices] aantrok, legt Savoca uit, en Demi's moed om het aan te pakken, inspireerde hen. Het was niet ongewoon om te horen dat een schutter inbrak in de gezondheidskliniek van een vrouw en mensen vermoordde die zij als zondaars beschouwden. Artsen, patiënten en arbeiders werden neergeschoten.
Op het moment van de release, Cher zei over de film : 'Ik kan me niets herinneren dat deze diepte ook maar benadert', zei ze. 'Ik denk niet dat je daarmee wegkomt op [netwerk]-tv.'
Het eerste vignet binnen Als deze muren konden praten In de jaren 50 speelt Moore een verpleegster en weduwnaar die zwanger is van een andere man. Ze probeert een doe-het-zelf-abortus toe te dienen met een breinaald en, omdat ze zich geen reis naar Puerto Rico kan veroorloven voor een beëindiging, eindigtbetalen voor een straatdokter.
Door het onderzoek was ik vaak in tranen, zegt Savoca. Ik zag films en documentaires en las mondelinge geschiedenissen. Ik heb ook een breed scala aan vrouwen met verschillende achtergronden geïnterviewd. Het moeilijkste interview was met mijn moeder. Ze was een vroom katholiek en anti-keuze. Ze was niet blij dat ik dit werk deed, maar toen ze het zag, gaf ze me een ingewikkeld en tegenstrijdig compliment. Ze zei dat de film eerlijk was.
'Ik ontmoette ook een bejaarde verpleegster die in de jaren '50 in een plaatselijk ziekenhuis had gewerkt. Zij was degene die me vertelde dat iedereen met geld net een vlucht naar Puerto Rico had geboekt, maar dat alle anderen iemand moesten vinden die iemand kende. Ze noemde het de ondergrondse spoorweg voor abortussen.
Cher regisseert de set van 'If These Walls Could Talk'. Foto door Everett Collection Inc / Alamy Stock Photo
In het tweede vignet speelt Sissy Spacek een moeder uit de jaren 70 die moet kiezen tussen verder studeren of nog een kind krijgen. De stemming was lichter met alle kinderen in de buurt, vechtend zoals broers en zussen doen, de hond blaft, voedsel omgooit, enz., Zegt Savoca. Je voelde dat deze vrouw worstelde met zoveel vitale problemen in zichzelf, maar het leven was overal om haar heen aan de gang. Het was niet het totale isolement en het duistere oordeel dat Demi had.
Cher werd aan boord gehaald om de derde korte film te regisseren, waarin ze ook verschijnt als een abortusdokter wiens toewijding en passie door haar medewerkers wordt bewonderd. Savoca herinnert zich haar vreugde over het castingnieuws. De dag dat ik hoorde dat Cher de hoofdrol zou spelen en de derde zou regisseren, viel ik bijna flauw! Het was van, wauw! Cher! Ik keek altijd naar haar show! Ze was zo cool als je zou denken, maar ook nuchter en scherp en erg grappig. Ik vind dat ze het geweldig heeft gedaan, zowel op het scherm als achter de camera.
In dit segment speelt Anne Heche ook een jonge vrouw die zwanger wordt van haar universiteitsprofessor en een kliniek bezoekt omringd door demonstranten die haar beslissing proberen te beïnvloeden. Het sombere einde, dat zich eind jaren negentig afspeelt - Chers karakter wordt neergeschoten door een anti-abortusfanaat in haar kliniek - is een alarmerende herinnering aan waarom vrouwen onvermoeibaar campagne blijven voeren voor hun recht op autonomie over hun lichaam.
Wat vindt Savoca anno 2018 van het feit dat het recht op abortus in de VS nog steeds ter discussie staat? Ik geloofde echt dat mensen [in ons land], ongeacht hun persoonlijke overtuiging, zouden gaan begrijpen dat dit een privébeslissing is en dat de overheid en de samenleving er geen plaats in hebben, zegt ze bedroefd.
In 1995, terwijl ze aan het filmscript werkte, bezocht Savoca een van de twee abortusklinieken in Brookline, Massachusetts, die het doelwit waren van de anti-abortus schutter John Salvi. De schietpartijen, die beide plaatsvonden op 30 december 1994, resulteerden in de dood van twee vrouwen. Dit is het klimaat waarin we zaten, zegt ze. Ik interviewde de oprichtster van de kliniek en vroeg haar wat volgens haar het belangrijkste zou zijn dat we met onze verhalen aan het publiek konden laten zien. En zonder aarzelen zei ze: 'We moeten erop vertrouwen dat vrouwen in staat zijn om hun eigen beslissingen te nemen.'
Correctie: het citaat van de oprichter van de abortuskliniek in Brookline, Massachusetts is gewijzigd omdat Nancy Savoca het oorspronkelijke citaat verkeerd heeft onthouden.