Foto via Wikimedia .
Natuurlijk kwamen de track en video niet zonder enige controverse aan. Maar kijkers vonden het niet erg dat het duo performatief queer was om geld te verdienen, terwijl echte queer mensen niet genoeg zendtijd kregen. Ze waren meer opgewonden door het beeld van twee meisjes die zoenen in schrale outfits, hoewel soortgelijke heterocentrische displays jarenlang onze schermen hadden doordrongen. Richard en Judy voerden campagne om de muziekvideo te verbieden wegens 'toegeven aan pedofielen' (ondanks het feit dat de hele jaren '80 en '90 al waren gebeurd, en niemand klaagde toen Britney droog door de lucht stond te springen bij een schoolkluisje in '...Baby One More Time' '). ITV verbood de video van CD: VK omdat het niet 'geschikt voor kinderen' was (nogmaals, had iemand de vele incarnaties van Madonna opgemerkt?!). De BBC ontkende toen het verbod op de muziekvideo van Top of the Pops , hoewel het raar lijkt dat ze het niet hebben laten zien, aangezien het letterlijk het enige nummer was dat mensen wekenlang kochten.
Maar het is onmogelijk om te ontsnappen aan de koude, harde feiten: 'All the Things She Said' is een legitiem ongelooflijke popsong. Alleen al op basis van geluid verdient het om opgehangen te worden in de heilige zalen van de pop, naast Cher's 'Believe' en Selena Gomez's 'Fetish'. Het langzaam opbouwende, echoey synth-lijnen in de intro; de industriële, glasversplinterende beats; de suikerzoete zachte zang tussen donkere, stekelige muren van geluid; het dramatische refrein dat is gebouwd om mee te schreeuwen tot je keel voelt alsof het vuurballen heeft ingeslikt - 'All the Things She Said' komt zo dicht bij een perfecte clubtrack als een 3:48 minuten kan worden verwacht te bereiken . Als je na al die jaren tot de kern van zijn blijvende aantrekkingskracht wilt doordringen, is het echt zo simpel.
Dus ook al was t.A.T.u niet echt 'the real deal', maakt het uit? Of misschien is het juister om te vragen: maakte het uit? dan ? Ze gaven nog steeds een stem aan queer tienerangst en verwarring, die we vervolgens in een volkslied veranderden. Op die manier is er een element van queer nostalgie dat de kop opsteekt wanneer dit nummer weergalmt over de donkere, plakkerige vloeren van Dalston Superstore of de zweterige kelder bij Vogue Fabrics vult. Dat gezegd hebbende, in de jaren daarna zijn de opmerkingen van het duo over de LGBTQ-gemeenschap echt schokkend, grof terrein geworden. 'Het lijkt mij dat lesbiennes er esthetisch veel mooier uitzien dan twee mannen die hun handen vasthouden of kussen. Ik wil zeggen dat ik niet tegen homo's ben, ik wil gewoon dat mijn zoon een echte man is, geen flikker,' Volkova zei in 2014 , voordat ze allebei soort van teruggelopen een paar dagen later. Het is behoorlijk wild en ook verkloot dat ze zouden profiteren van de LGBTQ-gemeenschap en ze daarna zouden mijden. Zoals met veel problematische favorieten, geven ze en dan nemen ze weg.
Dus ja, dit nummer is echt het enige positieve waar dit paar mee op de proppen kwam - en zelfs dat was niet echt hun bedoeling. Toegegeven, als er 15 jaar voorbij zijn, kan het gemakkelijk zijn om overdreven mistig te worden over iets, alleen maar omdat het erin is geslaagd om stortregens en staaldraadhekken iconisch te maken en een dramatisch refrein heeft dat geweldig klinkt als je high bent. Maar ik denk niet dat ik 'All the Things She Said' hier met een onverdiende sentimentaliteit doordrenkt. Eerlijk gezegd, luister er nu eens naar – het slaat verdomme – en het bood ons ook echte homomeisjes de kans om een marketingtruc om te zetten in iets krachtigs in het proces – ondanks Volkova’s flagrante, huiveringwekkende homofobie. En terwijl deze band is dus ver van queer-iconen (alsjeblieft!), de post-Trump-behoefte aan meisjes die in de regen vrijen tot het geluid van een of andere freaky rock-trance-hybride is nog nooit zo groot geweest. Ik ben er bijvoorbeeld voor.
Je kunt Daisy volgen op Twitter .