Coldimages/Getty ImagesVolwassenen weten dat middelbare scholieren niet alles weten, maar er is één ding waar tieners zich scherper van bewust zijn dan zelfs de slimste volwassenen: populariteit. Jaren nadat we de school hebben verlaten, zelfs als we onszelf ervan overtuigen dat we zijn getransformeerd van onhandige rupsen in sierlijke vlinders, kunnen de effecten van die jaren blijven hangen. En soms kunnen de dingen die we van die moeilijke periodes hebben geleerd ons zelfs beter maken.
Weinig mensen zijn beter opgeleid in het effect dat populariteit op ons heeft dan Mitch Prinstein , een professor in klinische psychologie aan de Universiteit van North Carolina in Chapel Hill. Prinstein is ook de auteur van een nieuw boek, Populair: de kracht van sympathie in een door status geobsedeerde wereld .
Ten eerste, zegt hij, is het belangrijk om te begrijpen wat 'populair' eigenlijk betekent. Prinstein maakt het onderscheid tussen sympathie - hoeveel andere mensen ons leuk vinden - en status, die gekoppeld is aan sociale macht. (Denk aan de 'in' menigte in elke tienerfilm ooit gemaakt). Wat iemand populair maakt aan de statuskant, kan sterk verschillen tussen gemeenschappen - bij een all boys' school kan het neerkomen op fysieke omvang, of in een kleine religieuze stad kan het afhangen van hoe vaak je ouders naar de kerk gaan. 'Het is specifiek voor unieke culturele factoren, hoewel er enkele universele waarden zijn', zegt hij. Vanwege de volgorde waarin hun hersenen rijpen, zijn tieners sterk afgestemd op status, dus het is vaak wat kinderen het meest onthouden als ze volwassen worden. Het maakt niet uit hoe lang geleden je afstudeerde, je zou op dit moment waarschijnlijk enkele van de populaire kinderen van je middelbare school kunnen noemen.
Impopulair zijn kan er op beide schalen hetzelfde uitzien. Nogmaals, er zijn een paar universele zaken: verstorend en agressief gedrag is een trefzekere manier om jezelf onderaan de ranglijst te plaatsen, zowel qua sympathie als status. Er op de een of andere manier anders uitzien, zal je helaas ook naar beneden halen, zegt Prinstein. Als we terugkeren naar de film-trope van de middelbare school, kan de stereotype nerd hier zijn, maar vaak zullen zijn of haar resultaten anders zijn - daarover later meer.
Wat de reden voor hun impopulariteit ook is, tieners met een gebrek aan sympathie en status zullen vrij snel achterop raken op sommige vaardigheden die hun leeftijdsgenoten snel aanscherpen. 'Verliefdheid hebben, op dates gaan, leren dat gedrag te vertonen - dat missen ze. Ze lopen achter. Ze hebben de tijd gemist om die voorbereidende relatievaardigheden te leren terwijl iedereen verwacht dat je ze moet leren', zegt Prinstein.
Meer van Tonic:
Buiten hun schuld kunnen kinderen die deze vaardigheden niet hebben, meer vertraagd lijken, waardoor ze meer vatbaar zijn voor afwijzing door hun slimmere leeftijdsgenoten. Voor velen kan een gevoeligheid voor afwijzing hen voor het leven littekens maken, hun negativiteit over anderen sneeuwballen in meer gemiste ervaringen en voortdurende verbanning. 'Het kan iemands leven echt veranderen', zegt Prinstein. 'Dat is gewoon een vreselijke manier van leven, om voor altijd te anticiperen op dit soort negatieve sociale ervaringen.'
De effecten van impopulariteit zijn duidelijk psychologisch en kunnen langdurig zijn. Maar ze zijn ook fysiek. 'Als je impopulariteit ervaart, reageert je lichaam op een van de meest dramatische manieren die mogelijk zijn: de hersenen registreren dat sociale licht als pijn', zegt Prinstein. Het is niet helemaal hetzelfde als fysieke pijn, maar studies hebben getoond de twee typen zijn enigszins vergelijkbaar in de hersenen. Wanneer het pijn registreert, sturen de hersenen signalen door het hele lichaam die een vecht- of vluchtreactie veroorzaken, wat stroomafwaartse effecten heeft op het DNA, zegt Prinstein.
Ons lichaam reageert op impopulariteit als een ernstige bedreiging en bereidt het lichaam voor om te genezen van een dreigende aanval door een ontstekingsreactie te activeren. Als dit langdurig aanhoudt, kan deze ontsteking bijdragen aan de ontwikkeling van een aantal gezondheids condities , van depressie tot kanker. Deze effecten kunnen moeilijk van je af te schudden zijn, zelfs jaren na de middelbare school.
Maar niet elke impopulaire tiener is gedoemd tot een leven van verwaarloosde gevoelens en chronische ziekten. Intelligente kinderen, die stereotype nerds van de middelbare school, doen het vaak heel anders, zegt Prinstein - hun status daalt op de middelbare school omdat ze vroeger de goed presterende leraren waren. huisdieren, die van de ene op de andere dag duidelijk niet cool worden. De middelbare school kan zwaar zijn voor deze kinderen, vond Prinstein in een 2002 studie (deelnemers werd gevraagd of ze zich identificeren met de 'Populars, Jocks, Brains, Burnouts, Non-Conformists, and Average crowds').
Maar als ze naar de volgende fase van hun opleiding gaan, vinden de nerds anderen zoals zij, en de sympathieke mensen winnen net zo snel aan populariteit als ze het een paar jaar eerder verloren. Hoewel sommigen doorgaan met littekens van hun middelbare schooltijd, worden hun vaardigheden meestal beloond door de samenleving als geheel. En zo krijg je dat fenomeen dat we ons allemaal voorstellen op onze middelbare schoolreünie - verliezers op de middelbare school die enorm succesvolle volwassenen worden.
Prinstein heeft ontdekt dat mensen die aardig zijn, hoe populair ze ook waren op de middelbare school, succesvoller zijn (betere banen, meer kans op promotie, betere salarissen) dan mensen die alleen maar om status geven. 'Mensen met een hoge status doen dat niet per se ook. Ze hebben meer volatiliteit in hun beroepstraject', zegt hij.
Impopulariteit, of zelfs maar denken dat je niet populair bent, kan een filter creëren op hoe iemand de wereld ervaart en zich erdoor beweegt, zegt Prinstein. Maar populariteit doet dat ook: mensen kunnen ervan uitgaan dat de dingen beter zijn dan ze in werkelijkheid zijn. Het filter dat populariteit creëert, kan later in het leven schadelijker zijn. 'Mensen die minder populair zijn, zijn empathischer en kunnen snel reageren op mogelijk gevaar. Dat kan iemand kwetsen die populair is en dat niet oppikt - er zijn enkele contexten waarin je gevoelig wilt zijn', zegt Prinstein, zoals opmerken wanneer een romantische partner zich van streek voelt, of een verkooppraatje afstemmen op op de emotie van een cliënt. Gevoeliger zijn kan je zelfs helpen een betere ouder te zijn.
Het verschil tussen impopulaire kinderen die het uiteindelijk niet goed doen in het leven en degenen die dat wel doen, is hoe ze ervoor kiezen om hun ervaringen uit het verleden onder ogen te zien, zegt Prinstein. 'Hoe simplistisch het ook klinkt, het is belangrijk dat mensen herkennen waar deze gedragspatronen vandaan komen', zegt hij. 'Sommige mensen zullen zeggen: 'Oh [die impopulaire jongen] ben ik niet meer, ik voel me nu zo anders.' En het is gewoon niet waar - we hebben wetenschappelijk bewijs dat zegt dat dit een deel van jou is, het beïnvloedt je vandaag. Het is niet iets waarvan je kunt zeggen dat het nooit is gebeurd.'
Dat kan betekenen dat je wat tijd op de bank van een therapeut doorbrengt, of gewoon voor jezelf erkent dat deze ervaringen je hebben gevormd. 'Als je alleen al herkent dat je dat filter hebt ingeschakeld, zie je letterlijk dingen die er voorheen niet waren, en kun je nieuwe mogelijke interpretaties maken voor wat er om je heen gebeurt', zegt Prinstein. Op dezelfde manier waarop pessimisme op basis van ervaringen uit het verleden iemands geest kan sneeuwballen en alle ervaringen kan kleuren, kan optimisme dat ook.
Prinstein heeft meer vragen over de invloed van sociale media op populariteit en onze gevoelens daarover - het biedt niet alleen een nieuw platform voor al onze oude soorten interacties, zegt hij, maar hij vermoedt dat sociale media onze interacties veranderen - en hoe we bekijk populariteit - helemaal.
Zijn advies aan adolescenten die op dit moment misschien te maken hebben met vragen over populariteit? Prinstein, die als tiener zelf een 'geeky nerd' was, begrijpt de beperkingen van het simpelweg vertellen van middelbare scholieren dat het beter zal worden. Hij wil ze het bewijs laten zien dat dit het geval is. 'Kinderen' hersenen zijn zo ontworpen om om status te geven dat ik denk dat ik ze zou willen uitleggen waarom de status waar ze zo naar verlangen, en zo wanhopig het gevoel hebben dat ze die niet hebben, op de lange termijn eigenlijk slecht is.' Lees dit volgende: Dit is wat we weten over wat wiet met tieners doet