Vechten voor gezichtslittekens in de geheime hekwerkgroep van Duitsland

'Eerst bedekken ze de foto's, want het bloed kan overal heen gaan,' begon Hans. 'Ik heb veel duels gezien, en fuck, er is veel bloed.' Uit angst voor represailles stond Hans, een student, erop een valse naam te gebruiken. Hij vroeg ons ook om niet te spreken van de schermbroederschap waaruit hij was overgelopen in Heidelberg, Duitsland. 'Het is geen openbare zaak', zei hij. 'Je vertelt het niet aan mensen en er zijn geen video's van een echt duel.'

De geheime duels, geleid door een klein aantal universitaire broederschappen in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, zijn het enige dat overblijft van een ooit wijdverbreide praktijk genaamd Mensur . In een Mensur-gevecht tonen schermers hun moed door het stoïcijnse uithoudingsvermogen van de slagen van een tegenstander. Vanaf de 19e eeuw floreerde de praktijk in heel Europa, voordat ze na de Tweede Wereldoorlog snel afnam. 'Vroeger', merkte Hans op, 'mochten alleen hooggeborenen wapens dragen, maar omdat studenten tijdens hun reizen het risico liepen beroofd te worden, besloot de koning hen ook wapens te laten dragen. Natuurlijk hadden ze zoiets van: 'Oh, cool. Laten we met elkaar duelleren.'

Er waren veel dodelijke slachtoffers, meestal veroorzaakt door zwaardstoten naar de longen of het hart. Het verlies van ogen, oren en neuzen kwam ook vaak voor. In 1566 verloor de beroemde astronoom Tycho Brahe zijn neus aan het zwaard van een medestudent. De rest van zijn leven droeg de Deen een koperen prothese.

Zware verliezen leidden tot de adoptie van maliënkolders, oogbedekkingen en neushulzen. 'Toch,' zei Hans, 'als er een zwaard onder de neusbeschermer komt te zitten, snijdt het je neus aan stukken. Dat is niet zo aardig. Je kunt ook een stukje van je [hoofdhuid] verliezen met je haar erop. Ik zag jongens flauwvallen.

'Als het gezicht [verscheurd] is,' legde hij uit, 'pauzeren ze om het te hechten zonder verdoving. Er is altijd een dokter. Ze gebruiken niet te veel hechtingen, want in een duel om de eer verliest de man met de meeste hechtingen. Soms zijn er enorme sneden met slechts twee of drie steken. Het maakt het litteken een stuk groter. Vroeger scheurden ze de wond uit elkaar, of stopten er paardenhaar in, zodat het zou infecteren en groter zou worden. Het was een groot probleem voor mannen uit de hogere samenleving om een ​​litteken te hebben.'

Behalve dat ze een teken van moed zijn, zijn de tekens, ook wel bekend als Gooien , worden vaak gezien als afrodisiaca. 'Er is een beroemd citaat,' zei Hans, 'dat als je een litteken op je gezicht hebt, je zeker een meisje krijgt. En hoe slechter het eruitziet, hoe beter het is voor het meisje.' Een studie uit 2009 in het tijdschrift Persoonlijkheid en individuele verschillen ondersteunt die conclusie, omdat ze vinden dat vrouwen mannen met gezichtslittekens prefereren voor kortetermijnrelaties.

Ereduels worden gewoonlijk gestart wanneer een schermer zijn visitekaartje scheurt en het aan een tegenstander overhandigt. Zoals Hans opmerkte, zijn er altijd genoeg mogelijkheden om vijanden te maken. 'Broederschappen houden voortdurend drinkwedstrijden tegen elkaar. Je moet kotsen. Ze hebben eigenlijk emmers om in te kotsen, omdat je maag maar een bepaalde hoeveelheid ruimte heeft. Mensen praten altijd slecht tegen elkaar als ze drinken.'

Na een jaar als onderpand kreeg Hans het recht om deel te nemen aan zijn eerste duel. 'Verschillende keren,' zei hij, 'kwamen onze zwaarden vast en sloeg de andere man me op het hoofd met de platte kant van het mes. Je mag niet bewegen, maar ik werd een beetje bang en kromp ineen. Iedereen zei: 'Dat is erg oneervol.' Zelfs als je het ziet aankomen, moet je het als een man nemen. Er zijn altijd vijf treffers en dan is het de volgende ronde. Je hebt 25 of 30 ronden, afhankelijk van het duel. We kwamen weer vast te zitten in de volgende ronde, en ik bewoog weer, en ze haalden me uit het duel. Ze zeiden: 'Je moet je eer zuiveren in een ander duel.' Ik had zoiets van, 'Peace out.'

'Ze zeggen dat het niet om winnen gaat; het gaat erom op te komen voor je broederschap. Ze zeggen dat eer belangrijk is, maar niemand geeft er echt om. Ik heb geen schermeer meer. Daar kan ik mee leven.'

Georg, een lid van de prestigieuze broederschap Corps Marchia Berlin, bood een ander perspectief. De rechtenstudent ziet Mensur als een middel tot zelfbeheersing. 'Natuurlijk ben je nerveus,' erkende hij. 'Er zijn mensen die echt bang zijn. Maar ze kozen ervoor om het te doen. Je leert om te gaan met extreme situaties - om daar te staan ​​en het gewoon te doen omdat je weet dat je het kunt. Dat is het belangrijkste eraan.'