Naar een Ivy League-school gaan is stom

Er is een mythe dat je interessant en hardwerkend moet zijn om op een Ivy League-school te komen. Ik was teleurgesteld om te ontdekken dat het anders was. Zeker, er zijn een aantal fantastische mensen, maar je hebt ook kinderen die hoe dan ook naar een Ivy zouden gaan: de kinderen van Fortune 500 CEO's, filmsterren, royalty's uit het Midden-Oosten. Er zijn recentelijk meerdere stukken geweest waarin Ivy League-opnames werden onthuld als ' een schijnvertoning' en 'opgetuigd ten gunste van de bevoorrechten' ,' en ik heb zelfs studenten boven mijn hoofd die lachen en dingen zeggen als: 'Ik zou hier zeker niet zijn als mijn vader niet zou doneren.' Dus aan alle kinderen die van openbare scholen kwamen, hard werkten en nergens binnenkwamen - dat is wie jouw plek innam.

Ik ben nog steeds geschokt over hoe oppervlakkig sommige van mijn klasgenoten zijn. Hoe ben je verdomme binnengekomen? Ik vraag me af. Maar het is logisch. Veel kinderen blijken alleen op papier interessant te zijn. Natuurlijk, ze hebben misschien in vier verschillende landen gewoond en naar 20 meer gereisd, maar die ervaringen zijn gekocht.

Geloof me, Ivy League-kinderen zijn net zo verward als alle anderen. Jezelf uitvinden betekent vaak dat je een stap terug moet doen, maar Ivies is een wereld waarin je hoe dan ook vooruit moet blijven gaan. Dit zijn geen plaatsen waar je achterover kunt leunen en jezelf in vier jaar kunt 'vinden', want als je een seconde stopt met bewegen, ben je al achterop geraakt.

Als je afstudeert van een klimop en geen lucratieve baan op je wacht, is dat beschamend. Zoveel studenten negeren passie, negeren hun eigen interesses en hobby's - dingen die je niet op een cv kunt zetten - en worden vermalen en uitgespuugd met een pak, een glimlach en een holle binnenkant. Dit is de reden waarom de meest populaire major at Ivies is financiële economie - zelfs op Brown, de school die bekend staat om het facultatief maken van cijfers, stromen studenten toe om de 'sombere wetenschap' te bestuderen, zodat ze geld kunnen verdienen na hun afstuderen.

Ik heb kinderen gezien die binnenkwamen als ongelooflijk getalenteerde muzikanten, het opgaven en in de financiële wereld gingen. Ik heb gezien dat kinderen die astronaut wilden worden, het opgaven en de financiële wereld in gingen. Bij Ivies nemen dromen een achterbank in aanzien en stabiliteit.

Er zijn maar weinig mensen die willen dat anderen slagen, vooral in klassen die op een curve worden beoordeeld, waar iedereen geen 10 kan halen. De moordende omgeving kweekt een gevoel van competitie, geen samenwerking. Tijdens mijn eerste jaar luchtte mijn kamergenoot over haar vriend. 'Ik hoop echt dat hij geen goed cijfer krijgt, hij heeft niet zo hard gestudeerd als ik', zei ze. 'Maar is dat niet je beste vriend?' Ik zei. Ze staarde me aan en antwoordde: 'En?'

Veel mensen raken ontmoedigd door hoe onvriendelijk mensen hier zijn, terwijl in werkelijkheid iedereen gewoon onzeker is. De jaarlijkse oogst van Ivy League-studenten omvat honderden afscheidsstudenten, all-state jazzmuzikanten, spoken word-dichters, winnaars van de Wetenschapsolympiade en oprichters van non-profitorganisaties. Velen van hen werden op de middelbare school als goden behandeld en hebben nooit te maken gehad met het feit dat ze niet de slimste in de kamer waren.

Iedereen heeft schijnbaar zijn stront bij elkaar en toch verdrinkt emotioneel onder de oppervlakte. Studenten racen om meer klassen, stages en clubs te jongleren dan andere mensen. Er is een cultuur van kwantitatieve vergelijking van het aantal uur slaap dat je hebt gekregen, van het aantal opdrachten dat je die nacht moet doen. En in werkelijkheid doet het er allemaal niet toe, maar mensen offeren hun geestelijke gezondheid op om koning te worden van die stapel botten.

's Ochtends zie je in de bibliotheek mensen hun tanden poetsen om hun nachtdienst af te ronden. Op weekendnachten herbergt de bibliotheek hele kamers met slapende mensen. Ik zie mijn klasgenoten trillen van de stress. Ik heb gezien hoe kinderen op hun knieën gingen zitten en hun oren bedekken, schreeuwend om een ​​laat papier. Meisjes die ooit mooi waren, zien er vreselijk uit door gebrek aan slaap, slechte voeding en veel te veel cafeïne. Als ik mensen vraag hoe het met ze gaat, krijg ik zelden 'goed'. Ik krijg een halfslachtige handzwaai en een blik achter vermoeide ogen. 'Ik hou vol.' Dit probleem van slaapgebrek is niet alleen een probleem bij Columbia - volgens een onderzoek uit 2012 onder studenten, 58 procent van de Princeton-studenten voel me slechts drie dagen per week of minder uitgerust.