Met sneeuw bedekte leugens: Thomas Kinkade Company zou nepkunst hebben verkocht

Gedurende de jaren negentig en de jaren 2000 heeft het kunstenaarsbedrijf, het bedrijf Thomas Kinkade, toegestaan 350 franchise-kunstgalerijen om zijn kunstwerken te verkopen op een manier die vergelijkbaar is met de manier waarop McDonald's franchisenemers hun hamburgers laat verkopen. De praktijk maakte Kinkade tot een vijand van de kunstwereld en een moderne Van Gogh voor Midden-Amerika, die zijn schilderijen kocht, evenals een reeks van merkproducten, variërend van luchtverfrissers tot La-Z-Boy-ligstoelen. Op zijn hoogtepunt, Kinkade geschatte dat één op de twintig Amerikaanse huishoudens een van zijn schilderijen bezat.

Tegenwoordig is de Northridge Gallery gesloten, een pakhuis verderop in de straat van een Smoke 'N Vape-groothandel en een Thaise massagesalon. Het is een van de vele gesloten Kinkade-franchises. John McIntire - de eigenaar van de voormalige tweede grootste franchise biggest , Denver's the Incredible Gallery - klaagt nu het bedrijf aan, bewerend dat ze franchises hebben gedwongen om met opzet failliet te gaan op de markt gebracht kunstwerk gemaakt op computers door andere mensen als originelen van Kinkade.

De saga begon op 6 april 2012, toen Kinkade ging dood van een overdosis drugs en valium in zijn herenhuis in Californië. Zijn dood volgde op de release van een van Kinkade's meest populaire series, een Disney-kunst collectie die bestond uit 12 schilderijen van personages die hij had toestemming om te schilderen van de Walt Disney Company. Door zijn dood stegen de prijzen. 'Het leek alsof iedereen ter wereld een Thomas Kinkade wilde kopen', zegt McIntire. 'We hadden gemiddeld elke 40 seconden een verkoop.'

Kinkade was op Goede Vrijdag overleden, dus het bedrijf was tot dinsdag gesloten. De week kwam, volgens McIntire, en het bedrijf weigerde te antwoorden op de franchises' belt. Ze bevalen hen om hun bestellingen te faxen. Galerijen raakten in paniek omdat ze bijna geen afbeeldingen meer hadden. Tijdens het leven van Kinkade werden galerijen vooral verkocht: twee types van het werk: dure 'Limited Editions' die originele Kinkade-schilderijen waren, en reproducties die op de markt werden gebracht als 'Open Editions'. In de jaren 90 signeerde Kinkade elke reproductie met inkt gemengd met zijn eigen bloed en haar, dus een DNA-test kon de legitimiteit van het schilderij bewijzen. Kunstverkopers wisten altijd dat het origineel ergens bestond, maar ze waren bang dat de voorraad op was. Kinkade had pas de eerste negen van zijn Disney-collectie uitgebracht. Ze vroegen zich af of de laatste drie ooit zouden komen.

Twee of drie weken later, beweert McIntire, beval de toenmalige CEO van Thomas Kinkade Company, John Hasting, een telefonische vergadering met franchisenemers. Hij weigerde kunstverkopers te antwoorden' vragen, en het was in wezen eenrichtingsverkeer waar Hasting de ontdekking van nieuwe Kinkade-schilderijen aankondigde. Volgens de rechtszaak heeft het bedrijf een persverklaring vrijgegeven waarin staat: 'Alle kunstwerken, geschriften en foto's van Thom werden opgeslagen in een kluis in zijn privéstudio, bekend als IVYGATE.'

Net als Pablo Picasso en Vincent van Gogh had Kinkade ongeziene kunstwerken achtergelaten, en nu was de Thomas Kinkade Company... verkoop het onder een regel genaamd 'Vault'. Ze boden ook een tweede nieuwe editie aan, 'Studio'-stukken genaamd, waarvan ze beweerden dat de 'leerlingen' van Kinkade klaar waren nadat Kinkade ermee begonnen was. De laatste drie Disney-releases: Het Jungle Boek , Fantasie , en Lady en de Vagebond —zou worden uitgebracht als Studio releases.

'Studio-kunstenaars maken de [Studio]-schilderijen af', legt McIntire uit. 'Gewelven werden oorspronkelijk gezien als originelen.'

Zijn pak draait om de Vault and Studio Works' legitimiteit.

In februari 2013 ging de eerste rode vlag uit bij de jaarlijkse franchisenemers' conferentie op het hoofdkantoor in Morgan Hill, Californië. Volgens McIntire namen leidinggevenden kunstverkopers mee op een rondleiding door hun faciliteiten. Ze liepen met hen mee naar een donkere kamer, waar McIntire beweert dat een directeur hem zei: 'Hier gebeurt de magie.' Vier technici werkten op 'zeer high-end' computers. De leidinggevenden noemden hen de 'leerlingen' van Kinkade.

'We kleuren coating. We voegen kleuren toe aan de afbeeldingen', zegt McIntire tegen hem. 'We nemen deze concepten van Thomas Kinkade, en we laten het tot leven komen.'

McIntire zegt dat hij de legitimiteit van het Vault-schilderij in twijfel begon te trekken, omdat hij wist dat Kinkade weinig wist van technologie. Volgens de rechtszaak liet Kinkade McIntire zijn Facebook runnen. McIntire begon leidinggevenden te vragen hoe echt de schilderijen waren, en hij beweert dat ze antwoordden: 'Verkoop gewoon de kunst.' In oktober 2013 kwamen kaderleden hem 'smoozen', zo beweert hij. 'Hoeveel procent van de Vault-stukken is gemaakt door Thom?' hij zegt dat hij het hen heeft gevraagd. Hun reactie, volgens McIntire: een kluisstuk is gebaseerd op elk beeld dat Kinkade tijdens zijn leven was begonnen, of het nu een schets was of een algemeen idee. Gezien de herhaalde motieven van Kinkade - huisjes, witte houten hekken, bergen - zou dit in theorie elk schilderij in zijn stijl kunnen betekenen.

Broad belde de Thomas Kinkade Company, maar het nummer op hun website ging naar een spraakbericht dat hun inbox vol was. Ze hebben de e-mail van Broadly met het verzoek om commentaar niet teruggestuurd. 'Beweringen zijn ongegrond', zegt een vertegenwoordiger van Next Point Capital, dat in 2015 de Thomas Kinkade Company kocht. 'Niet de moeite waard om te verbergen. Verder geen commentaar. We doen spannende dingen in de kunstwereld. We zullen legitieme evenementen voor je creëren om over te schrijven.'

De rechtszaak beweert dat 'het enige aspect van kunst de markeerstift is op de door de computer gegenereerde afdrukken'. In dit geval is 'highlighter' de heldere verf die klanten een franchisemedewerker betalen om bepaalde delen van hun aankoop op te fleuren om deze origineel te maken. McIntire zegt dat hij nog nooit had gehoord van de Thomas Kincade Company die computergegenereerde afbeeldingen verkocht, maar in een uitgave uit 2001 van de New Yorker, Susan Orleans beschrijft computerkunst en het markeerproces dat plaatsvindt in een franchise in een winkelcentrum in New Jersey.

'Ik ben de meest controversiële artiest ter wereld', Kinkade vertelde Orléans.

Hij had een beetje gelijk. Enerzijds verschilt dit proces niet van de praktijken van Jeff Koons. Een voormalige investeringsbankier, Koons ontwerpen zijn kunstwerken, en vervolgens maken zijn 150 studiomedewerkers minstens tien schilderijen en tien sculpturen per jaar. Het verschil is natuurlijk dat Koons verkoopt aan rijke kunstverzamelaars en exclusieve galerieën, terwijl Kinkade honderden schilderijen, prenten en merkartikelen produceerde die in winkelcentra werden verkocht. Hoewel de kunstwereld draait om te dure kunst, kunsthistoricus van de Universiteit van Kentucky Anna Brzyski gelooft dat de kunstwereld Kinkade nooit zou accepteren omdat hij de commercie schaamteloos omarmde. In haar essay 'Kunstethiek', omschrijft ze het als een 'schending tegen het ethische verbod op grove, onbemiddelde handel'.

'Kortom, hij zal binnen het kunstsysteem nooit als een serieuze hedendaagse kunstenaar worden aangemerkt', schrijft ze.

De broer van Kinkade, Patrick, heeft dit aangehaald als de oorzaak van de zakelijke en persoonlijke tekortkomingen van zijn broer. Hij vertelde Mercurius Nieuws dat het ontslag van de kunstwereld heeft bijgedragen aan de turbulente laatste jaren van zijn broer. Ten minste tien franchises hebben de Thomas Kinkade Company aangeklaagd. In 2010 heeft het bedrijf gearchiveerd voor faillissement nadat een rechter had besloten dat ze twee galerijen $ 860.000 moesten betalen. Volgens de Los Angeles Times , de franchises zogenaamd dat het bedrijf ze had laten zinken zodat de aandelenkoersen zouden dalen van een hoogtepunt van $ 25 naar een dieptepunt van $ 3, en Kinkade het bedrijf kon terugkopen tegen een spotprijs in de kelder.

Kinkade ontkende alle beschuldigingen, maar de pakken bezoedelden zijn reputatie en maakten zijn alcoholisme openbaar. Gedurende getuigenis , beschreef voormalig Thomas Kinkade Company MediaMente-president Terry Sheppard de gewoonte van Kinkade om in het openbaar te plassen als een daad van 'rituele territoriummarkering'. Hij herinnerde zich dat Kinkade op een Winnie de Poeh-beeld piste en schreeuwde: 'Deze is voor jou, Walt!' In een ander interview, iemand zogenaamd dat Kinkade had geschreeuwd: 'Codpiece!' bij Siegfried of Roy voor het dragen van een 'codpiece' tijdens hun magische show in Las Vegas.

'Predikerboek zegt geniet ervan, drink een glas wijn, want dit is Gods wil voor jou', Kinkade zei als reactie op de beschuldigingen. 'Het is nooit in overeenstemming met Gods wil dat we ons op een zondige manier gedragen; God houdt echter ook van ons en accepteert ons en begrijpt dat we soms onze tekortkomingen hebben.'

Sinds Kinkade in 2012 overleed, zijn er meer rechtszaken ontstaan. Zijn vriendin, Amy Pinto, presenteerde twee handgeschreven testamenten, waarvan ze beweerde dat Kinkade zelf had geschreven en beloofde dat hij haar zijn landhuis en $ 10 miljoen zou geven. Zijn ex-vrouw, Nanette Kinkade, beweerde dat het oplichters waren. Pinto klaagde haar aan en Nanette diende een straatverbod in tegen de ex-vrouw van haar minnaar. De vrouwen geregeld buitengerechtelijk, en de schikking blijft privé.

In 2015 is de private equity-groep Next Point Capital's Art Brand Studios Studio kocht de Thomas Kinkade Company. McIntire's rechtszaak beweert dat Next Point Capital de franchises failliet wilde laten gaan. Vorig jaar heeft het bedrijf uitgegeven een Minimum Authorized Pricing Policy, waarbij franchisenemers gedwongen worden werk te verkopen voor een bepaalde prijs. Maar op hun website en Amazon, beweert McIntire, verkoopt de Thomas Kinkade Company producten voor een prijs die onder het minimum geautoriseerde prijsbeleid ligt. In januari 2016 kocht het bedrijf de populaire galerie in New York en New Jersey.

'Ze zeiden in feite: 'We zullen u niet meer toestaan ​​onze producten te verkopen',' zegt McIntire.

Zijn rechtszaak beweert dat Next Point Capital de franchises wil elimineren om de tussenpersoon uit te schakelen. De kern van de rechtszaak is een beschuldiging dat de Thomas Kinkade Company niet transparant is geweest over hun zakelijke relaties met franchises of de oorsprong van hun producten. Het is een vraag die rond Kinkade draait sinds hij halverwege de jaren negentig beroemd werd vanwege het verkopen van schilderijen van besneeuwde huisjes. Vier jaar na zijn dood is McIntire nog steeds niet in staat om het achtergrondverhaal van elk Vault- en Studio-schilderij te beschrijven.

'Ik weet het niet' nep is het juiste woord', zegt hij. 'Het hangt ervan af hoe je nep definieert.'