Alle afbeeldingen met dank aan Dmitrij Panov
Dit artikel verscheen oorspronkelijk opMediaMenteDuitsland
Op de eerste dag van februari 2016 publiceerde de 25-jarige Dmitrij Panov een bericht op zijn blog :
'Hallo, mijn naam is Dmitrij Panov en ik ga binnenkort sterven. Het klinkt misschien vreemd, maar zo is het.'
Op een dag, ongeveer vier jaar eerder - in december 2011 - zat Dmitrij alleen in een onderzoekskamer te wachten, uitgeput van de MRI-scan die hij zojuist had gehad. Na het zien van de scan had de dokter maar een paar seconden nodig om hem te diagnosticeren. Kwaadaardige celgroei in zijn hersenen - een tumor. Opgelucht belde Dmitrij meteen zijn moeder om haar te vertellen dat hij eindelijk wist wat er met hem aan de hand was.
Dmitrij studeerde psychologie in Marburg, waar hij naar de dokter ging toen hij de dagelijkse pijn in zijn rug en de constante drang om te braken niet meer aankon. De orthopedist nam aan dat het een soort spanning was - de fysiotherapeut stuurde hem naar een internist. Op een dag, ongeveer een maand later, speelde Dmitrij Tetris toen hij plotseling op de grond viel. Hij werd wakker in de universiteitskliniek in Marburg en zag uiteindelijk een neuroloog. Toen werd bevestigd dat hij een hersentumor had, stond de operatie gepland voor de volgende ochtend. Hij keek uit naar de operatie en de volgende bestraling. De pijn, het braken, het flauwvallen - het zou allemaal weg zijn. Dmitrij nam een semester vrij van de universiteit om te herstellen. In het begin kreeg hij elke zes weken een bestralingsbehandeling, later om de paar maanden.
De artsen hadden niet veel tijd voor hem - soms vroeg een van hen hoe hij zich voelde. Maar Dmitrijs vond dat zijn antwoorden altijd te lang duurden - hij had meer woorden nodig om te beschrijven wat hij doormaakte dan waar de dokter geduld voor had. Op een keer, nadat een verpleegster bloed bij hem had afgenomen, zat Dmitrijs broek onder het bloed. Excuses kreeg hij niet.
'In de dagen na de operatie leerde ik de voordelen van sterke verdoving (de visioenen!) en een katheter (naar de wc gaan is voor gewone mensen). Na tien dagen kroop ik weer de wereld in. Toen kreeg ik bestraling en chemo - en alles was goed voor de komende jaren. Het was leuk geweest als dit verhaal daar eindigde.'
De behandeling was succesvol en na twee jaar kankervrij te zijn geweest, verdwenen de zorgen van Dmitrij. Maar het telt pas na vijf jaar als 'kankervrij' - niet twee.
Hij hervatte zijn psychologiestudie en hervatte zijn leven van het spelen van videogames en het kijken naar films met vrienden. Hij sloot zich aan bij de theatergroep van de school, besprak films op een online filmforum en ontmoette mensen van dat forum in het echt. Hij hield van die gemeenschap: toen hij voor het eerst ziek werd, verspreidde het nieuws zich snel op Facebook - mensen die hem alleen online kenden, belden hem om hem te steunen. In de loop der jaren had Dmitrij 680 dvd's verzameld - zijn favorieten zijn Dood Bill , Moonrise Kingdom, en de Zuid-Koreaanse originele versie van oude jongen .
In april 2015, een jaar voordat hij officieel kankervrij zou zijn bevonden, bevond hij zich weer in de spreekkamer. Hij kreeg de diagnose van een recidief - dezelfde soort tumor op dezelfde plaats. Hij onderging nog een operatie, gevolgd door bestraling en chemo. Hij moest de kankervrije jaren opnieuw gaan tellen.
Dmitrij met markeringen voor zijn bestralingstherapie
Eind 2015 werd zijn ruggenmergvocht getest, wat resulteerde in een nieuwe diagnose: hersenmetastasen. Een nieuwe ronde chemotherapie volgde - de artsen zouden de uitzaaiingen niet echt kunnen wegwerken, maar wilden 'de kwaliteit van zijn leven zoveel mogelijk optimaliseren'. Hij had een stadium 4 medulloblastoom op de? deel van zijn brein invloed op zijn motoriek. Als het groter wordt, kan het ook zijn evenwicht beïnvloeden, of tegen de visuele cortex drukken. Medulloblastomen worden soms 'kindertumoren' genoemd omdat ze vooral bij jonge mensen voorkomen. Er is nauwelijks onderzoek gedaan naar wat ze doen met volwassenen en jonge volwassenen zoals Dmitrij, dus moesten de artsen experimenteren.
Het nieuws dat er eigenlijk niets aan te doen was, verbaasde Dmitrij niet - het feit dat het niet kon worden geopereerd betekende dat hij Kerstmis bij zijn grootmoeder kon doorbrengen in plaats van in het ziekenhuis. Hij had haar verjaardag al gemist tijdens het ondergaan van chemotherapie.
Het nieuws bracht hem ertoe die eerste blogpost te schrijven, op 1 februari om 2 uur 's nachts.
'Hallo, mijn naam is Dmitrij Panov en ik ga binnenkort sterven. Het klinkt misschien vreemd, maar zo is het.'
Hij noemde zijn online dagboek 'Dying With Swag' en publiceerde om de vier dagen iets nieuws - om te laten zien dat het ongeneeslijke en onontkoombare niet zo erg is. Hij wilde iets achterlaten.
Dmitrij werd 25 jaar geleden geboren in de Sovjet-Unie. De navelstreng was om zijn nek gewikkeld en hij ademde niet. Volgens zijn moeder duurde het vier uur om hem te reanimeren. Ze woont op 30 mijl afstand van Dmitrij, in Herborn. Nu zou ze toch haar enige kind verliezen.
Na zijn bezoeken aan de kliniek zou hij naar huis gaan, naar het appartement dat hij deelt met zijn beste vriendin Sabine. Dmitrij praat af en toe met zijn moeder aan de telefoon, maar hij wilde nooit meer bij haar terug - hij is snel geïrriteerd en volgens Dmitrij is er geen goede wifi bij zijn moeder. Hij ging niet terug naar zijn studie, maar vulde zijn dagen met films kijken en videogames spelen. Zijn theatergezelschap speelde Oscar Wilde's The Importance of Being Earnest , en op de openingsavond strompelde hij, wiebelig, het podium op. Na het slotapplaus brachten zijn klasgenoten hem rechtstreeks naar de universiteitskliniek.
'Langzaam wordt het gevoel dat ik nooit meer uit deze kliniek kom sterker. Het is waarschijnlijk dat het erger zal worden. Accepteer ik dat? Nog niet. Het is zo vervelend dat de dokters je altijd laten wachten. Ik heb pijn in mijn rug, mijn benen, de pijn in mijn kont komt steeds terug; het infuus blijft druppelen. Het had erger kunnen zijn. Ik wil er niet aan denken wat ik zal doen als het zover is.'
(29 april 2016)
Dmitrij onderging nog een operatie en nog eens zes weken bestraling. Hij hoorde dat hij misschien verlamd zou zijn door het afval, hij begon zijn testament te schrijven - zijn dvd's zouden een nieuwe eigenaar nodig hebben. Toen de witte muren van de kliniek hem leken te naderen, hielp het hem om de opmerkingen van zijn lezers te lezen.
'Wat vroeger belangrijk voor me was en nu niet meer:
Middelbare school.
Seks.'
(Juli 2016, 'Ask Me Anything' op Reddit)
Hij werd opgenomen in een herstelcentrum - geen hospice, omdat hij niet zo snel zou sterven. Hij wilde niet precies weten hoeveel tijd hij nog had. Hij is niet bang voor de dood - sommige mensen sterven ongelukkig op 100, hij zal vervuld sterven voordat hij 30 is. Hij schreef dat hij niet geïnteresseerd is in een wereldtournee, maar hij vindt het jammer dat hij er een paar moet missen dingen: dat hij nooit naar het onbeperkte Chinese buffet om de hoek van een Penny-supermarkt in Bonn ging. En niet alle videogames kunnen spelen die nog niet zijn uitgebracht.
'De vorige keer schreef ik dat ik niet echt bang ben om dood te gaan. Misschien had ik moeten zeggen dat ik niet echt bang ben om dood te zijn. Als je doodgaat, zit er nog leven in je en soms denk ik dat ik bang ben voor het leven.'
(11 mei 2016)
Op een zonnige dag in mei van dit jaar lag Dmitrij op de afdeling neurologie van de kliniek in Hessen - hij zat vast op zijn kamer en kon zich nauwelijks bewegen. Daar heb ik hem ontmoet. De andere patiënten gingen buiten wandelen, of lagen in het gras in het aangrenzende park. De kliniek heeft een vleugel voor mensen met psychische problemen en een andere voor mensen die weer op krachten komen. Soms wist Dmitrij niet zeker in welke vleugel hij zat.
Hij keek films, speelde spelletjes en keek uit het raam, met uitzicht op een bos. Het uitzicht interesseerde hem niet veel. Zijn rug deed pijn, hij kon dagenlang geen comfortabele houding vinden. Zijn laatste diagnose was een andere metastase, gegroeid op een van zijn wervels. Hij kon soms niet goed zien, wat ongeveer een half uur duurde.
'Ochtend/middag waarschijnlijk de meest intense pijn van mijn leven. Het is ongeveer een uur goed gegaan (dankzij de paracetamol die ik had tegen koorts). Het is verre van ideaal, maar ik kan zitten en ik schreeuw niet constant van de pijn. Hopelijk blijft het zo - ten eerste omdat ik hier graag weg zou willen, en ten tweede omdat ik niet zeker weet of ik het nog aan kan.'
(4 juni 2016)
Dmitrij is op 9 juni van dit jaar naar huis gestuurd.
Na zijn dood zal Sabine zijn laatste blogbericht voor hem plaatsen.