Ik ging naar een undercover Chinees bordeel in het centrum van Barcelona

Toen ik dagenlang door de Ali Bei-straat in Barcelona liep (tussen de Arc de Triomf en het stadscentrum, een gebied dat een van de zenuwcentra van de Chinese gemeenschap in Barcelona is geworden) was ik nieuwsgierig naar het grote aantal kappers , schoonheids- en massagecentra die, althans op het eerste gezicht, alleen volwassen mannen binnenkomen. In Barcelona zijn er meer dan 30 winkels van heimelijke prostitutie. Politiebronnen verzekeren ons dat in 2013 veertig bedrijven in één zijn gesloten macroredada .

Vreemd genoeg sloten ze vorige week de deur in mijn gezicht toen ik belde om te proberen een van die plaatsen binnen te gaan om een ​​manicure te krijgen. Ik was zo kwaad dat ik besloot ja of ja te zoeken naar een plek waar ze me zouden helpen om te zien of het echt was wat het zei of dat het in de tweede categorie was.

Een paar meter verder dan waar ik zojuist de toegang was geweigerd, vond ik een ander esthetisch centrum dat ook door Chinezen werd gerund. Op de muren en op rood vinyl stonden prijzen geschreven: semi-permanente manicure, van 18 tot 20 euro. Gedreven door nieuwsgierigheid veroorzaakt door de prijsschommeling, liep ik naar de balie waar ze bevestigden dat het er voor mij twintig waren. Het was onmogelijk om mijn blik niet te richten op een bank waar jonge meisjes in korte rokjes en hoge hakken op klanten wachtten. Essentiële outfit om een ​​goede schellak te maken ...

Terwijl ze me behandelden, zag ik hoe een man een gebruikt condoom in de prullenbak bij de bank gooide en iets in mij vertelde me dat ik moest blijven, al was het maar uit nieuwsgierigheid om te onderzoeken hoe de Chinezen te werk gingen toen een onverwachte klant ze besloot haar nagels te laten doen op een plek waar ze blijkbaar alles deed, behalve manicures.

Ik ging aan de kleine balie naast de kassa zitten en kreeg een stoffig kleurenpalet te zien. Met dezelfde borstel om onzuiverheden na de vijl te verwijderen, verwijderden ze de vuile laag die het gelige plastic omhulde. Toen ik de rode koos die ik het leukst vond. Bij het openen van de fles realiseerde de winkelbediende zich dat het schilderij volledig versteend was.

Er gebeurde niets. Een ander meisje met extensions verscheen in de achterkamer met een gloednieuwe fles maar al vrijgegeven (misschien had ze hem uit haar tas gehaald, wie weet). Op dat moment zag een jongen van een jaar of dertig met Arabische trekken stomverbaasd mij in die stoel zitten. Het was duidelijk dat hij een vaste klant was. Zonder een woord te zeggen nam een ​​van de meisjes hem meteen mee naar achteren.

Iedereen die ooit een manicure heeft gedaan, weet dat een van de sleutels om het correct te doen, is om je handen te laten weken om de nagelriemen goed zacht te maken. Ofwel waren de aanwezigen niet op de hoogte van deze veelgebruikte techniek, ofwel werd hun eigen avant-garde methode gekenmerkt door deze stap over te slaan. Als goede klant die ik ben, heb ik niet geklaagd. Ik heb net gekeken en gewacht op de resultaten.

Ik heb heel serieus geplast. Het zou de zenuwen zijn van die uitzonderlijke ervaring. Ik vroeg de manicure of ik naar het toilet wilde gaan voordat ik mijn broek niet eens meer naar beneden kon trekken. Vreemd genoeg wees hij me de weg niet en vergezelde me naar boven. Er waren meerdere kamers van gipsplaat en er klonk een zeer schelle oosterse muziek door de gang van de hut. Aan de rechterkant drie onafhankelijke badkamers, waarvan één compleet, met een ligbad en een bidet.

Binnen enkele seconden na binnenkomst was mijn impuls om de prullenbak te openen. Ik deed het in de hoop te vinden wat er in de prullenbak in de badkamer van een bordeel te vinden was, wat ik deed. Natte doekjes die menselijke vloeistoffen druipen, je kunt je voorstellen wat voor soort. Veel walgelijk. Ik kots bijna.

Toen ze hoorde dat het meisje dat met me mee was gegaan niet plaste, klopte ze hard op de deur. Zodra hij het ontgrendelde, rende hij het open en leidde me naar de voorkant van de winkel. Ik was bang. De man die kort na mij was binnengekomen, kwam uit de achterkamer en bood een coupon aan aan degene die blijkbaar de leiding had over het pand. Het was een kortingsbon en de vrouw zei hem het kaartje te bewaren voor de volgende keer, wat hij deed voordat hij vertrok zonder zelfs maar afscheid te nemen. Op dat moment gaf de manager tien euro aan het meisje met wie de jongen was vertrokken, die daarna direct naar de deur ging om meer publiciteit voor de plek te verspreiden.

Bij de deur begon een man tegen het meisje te praten: 'Massages ... massages?' Het meisje wist precies waar hij het over had en zorgde ervoor dat het de man duidelijk was. 'En maak jij ze ook?', vroeg de man opnieuw. Het meisje bevestigde en de man verzekerde na raadpleging van de klok dat hij daar nog een dag zou passeren.

Ondertussen was mijn styliste heel onhandig mijn nagels aan het lakken. Ik moet toegeven dat de tweede laag beter was dan ik had verwacht. Natuurlijk had ik niet het benodigde gereedschap om een ​​manicure te doen, want hij verzegelde de laatste laag van de schellak met een klein lampje dat een grap leek.

De klantenkring bleef binnenstromen. Ik hoorde allerlei geluiden. Ik veronderstel dat, zodat ik niet zou beseffen wat daar gebeurde, elke jongedame andere muziek speelde dan karaoke en begon te zingen. Dat was een heel surrealistische situatie. Volle muziek, gekreun en live karaoke met drie stemmen met verschillende liedjes.

Elke seconde leek eeuwig. Het was best onaangenaam om dat tafereel vanaf de eerste rij te zien. Waarom verstopten ze zich voor de activiteiten die daar plaatsvonden? Waarom diensten simuleren die ze niet echt aanbieden? Er zat daar een kat opgesloten. Toen mijn gezicht een gedicht was, nam de verkoopster een foto van mij met haar telefoon en verborg ze niet dat ze die via instant messaging naar iemand stuurde. Ik keek op en de beveiligingscamera's wezen precies waar ik zat.

Met mijn hand die al helemaal droog was (ik denk dat het de linker was vanwege de traagheid waarmee ik de mobiel typte), begon ik Google-zoekopties in te typen zoals 'Chinese seksuele slavernij', 'undercover bordelen'. ik vond Lidwoord uit 2009 waar werd uitgelegd hoe een fellatio zelfs maar vijf euro kon kosten. Ik heb zelfs gezocht naar 'hoe te ontsnappen aan de Chinese maffia', maar ik vond geen enkel resultaat.

Zodra ik de deur uitliep, nadat ik eerder het equivalent van een pijpbeurt had betaald, realiseerde ik me wat daar echt was gebeurd. Degenen die vijftig dollar betaalden, gaven ze meer dan alleen een goede massage, en degenen die de gingen halen goedkoop ze kwamen triomfantelijk tevoorschijn met een getatoeëerde glimlach. Ja, er was geen twijfel dat de klanten tevreden waren. Maar ... hoe waren ze georganiseerd? Zat er een soort organisatie achter dit soort zaken?

Ik nam contact op met het onderzoeksteam van de politie dat deze problemen behandelt om erachter te komen of die centra meer waren dan undercover bordelen.

Ze vertelden me dat bedrijven met dubbele standaarden niet het echte probleem zijn dat ons bezighoudt. De valse activiteitenlicenties zijn slechts het zichtbare topje van de ijsberg waar echte georganiseerde misdaadmaffia zich verbergen. Onder dit kader ligt een veel ernstiger situatie die de politie probeert aan te pakken. 'Als we niet kunnen onthullen dat er een dwingend of onderwerpingselement is van de activiteit met betrekking tot de organisatie, is de handeling zelf niet strafbaar. Als het uit prostitutie verkregen geld kan worden gekoppeld aan de manier waarop de voordelen worden aangegeven, zou er sprake zijn van een belastingmisdaad', legt Antoni Rodríguez, hoofd van de georganiseerde misdaadregio, uit.

Een slachtoffer aan het praten krijgen over hun situatie is nogal moeilijk, zo niet onmogelijk. De angst die wordt opgelegd door criminele organisaties is zo groot dat de slachtoffers het zwijgen worden opgelegd, zodat ze alleen kunnen worden opgeroepen om te getuigen omdat ze worden verdacht van het uitvoeren van andere economische activiteiten dan geadverteerd. Een boete, zegt Rodríguez, die niet verder gaat dan de boete die gewoonlijk door de Schatkist wordt opgelegd.