Waarom is mijn generatie zo verveeld met het leven?

Er gaat nauwelijks een dag voorbij zonder dat een nieuwe reeks resultaten wijst op iets schokkends of deprimerends over 'millennials'. We zijn een generatie die in realtime wordt geanalyseerd en ons gedrag en onze beslissingen worden voortdurend gebundeld in infographics die ons de meest vegetarische, impotente, genderfluïde groep in de geschiedenis noemen. Vorige week waren de resultaten van een enquête echter: gepubliceerd met een conclusie die alarmerend genoeg is voor mij om rechtop te gaan zitten en op te letten, tenminste voor een minuut of zo. Blijkbaar is tweederde van de millennials 'verveeld met het leven'. Zevenentwintig procent verveelt zich met televisie, een op de zes heeft genoeg van sociale media en 25 procent van ons verveelt zich als we proberen in slaap te vallen. We hebben onze interesse in alles verloren. Moe van gevoel. Verveeld met zijn.

Er is echter iets met die uitdrukking, 'verveeld met het leven', dat opzienbarend is. Het is een botte diagnose. Het is alsof er woorden ontbreken. Als een wanhopige conclusie die werd bereikt nadat talloze eerdere pogingen om de malaise te definiëren, het echte probleem niet konden vatten. Het is één ding om je te vervelen met wiskunde of om je mee te vervelen meisjes , maar verveeld zijn met het bestaan ​​is zeker elk element in het bekende universum afwijzen. Zeg wat je leuk vindt aan het leven, er is zeker genoeg om je bezig te houden tussen je geboorte en je dood.

Wanneer ik mijn geleefde ervaring evalueer, hoe het voelt om mij van dag tot dag te zijn, is mijn instinct om nee te zeggen, ik verveel me er niet mee. Blijkbaar is er veel aan de hand. Op een gemiddelde dag spreek ik interessante mensen, lees ik over het lijden van de wereld en Drake en Theresa May, en kijk ik naar professionele video's van beren die achter fietsers aan zitten. Ik drink meestal een paar verschillende soorten warme dranken, rook soms een sigaret en heb er spijt van, eet wat cashewnoten en pis een paar keer. 'S Avonds drink ik een biertje of kijk ik oude afleveringen van slagzin of in nachtclubs staan ​​en doen alsof ik niet moe ben. En dat is nog maar de inhoud. In mijn hoofd is het ook een absolute achtbaan. Ik voel me blij als ik mijn vriendin zie, teleurgesteld als ik mijn bovenlichaam zie, boos als ik commentaarsecties lees, gestrest als ik eieren pocher, lach met mijn vrienden en eens in de twee of drie jaar huil. Het is soms een beetje vermoeiend, maar het is niet saai.

Zoals alle jongeren heb ik er moeite mee om me aan een activiteit te binden. Ik heb bijvoorbeeld een verontrustend onvermogen om een ​​boek af te maken. Mijn rugzak heeft momenteel twee Penguin-klassiekers en een relatief korte non-fictie over Afrofuturisme die ik voor Kerstmis heb gekregen. Ik geniet van ze allemaal, maar bij elk stuk lezen dat langer duurt dan drie pagina's, begin ik de onzichtbare draden onder mijn oogkassen te voelen die mijn hoofd wegtrekken van de tekst en op iets anders. De voor de hand liggende boosdoener hier is: smartphones. Het is geen grote doorbraak in sociaal commentaar om te verklaren dat de komst van constante, mobiele sociale interactie heeft geleid tot kortere aandachtsspannes, maar dat is niet helemaal waar we het hier over hebben. Verveling betekent niet noodzakelijkerwijs een onvermogen om zich te concentreren. Verveling is een gebrek aan interesse, of een gebrek aan dingen om in geïnteresseerd te zijn. Verveling is een lege blik in een leegte.

En dat is de vraag: hoe kan de generatie die meer te doen heeft dan wie dan ook beweren dat ze het leven saai vindt? Is het mogelijk dat we een nieuw soort verveling hebben gecreëerd? Een verveling geboren uit een overvloed aan opties in plaats van een afwezigheid. Als ik denk aan hoe ik me dagelijks voel, is er vaak een knagend gevoel dat ik iets anders wil doen. Ik wil koffie gaan zetten. Ik wil Twitter dubbel checken. Ik wil de muziek waar ik naar luister veranderen. De enorme uitgestrektheid van de Netflix-bibliotheek wordt een tv-takenlijst. Mijn opgeslagen artikelen voor later zijn als de lectuur voor een cursus die ik nooit zal halen. Deze verveling manifesteert zich als een rusteloosheid - minder 'vervelen met het leven', meer constant wachten tot het leven gebeurt. Deze lusteloze, friemelende verveling lijkt me een soort overlevingstechniek. De enige natuurlijke manier waarop we kunnen omgaan met de enorme hoeveelheid inhoud die om onze aandacht wedijvert, is door constant te draaien waar we onze tijd aan besteden - een witte ruis die we hebben ontwikkeld om het volume van alles in één keer te overstemmen.

Met dat in gedachten zou je kunnen zeggen dat verveling, echt, ouderwets, starend uit een raam met regengespen in de tuin verveling, een geschenk zou zijn. in een artikel voor de Voogd vorig jaar beschreef Gayatri Devi, universitair hoofddocent Engels aan de Lock Haven University, verveling als het 'laatste voorrecht van de vrije geest'. In haar woorden is verveling een 'intense ervaring van tijd, onaangetast door schoonheid, plezier, comfort en alle andere tijdelijke heilzame sensaties'. In wezen is echte verveling, echte lege ruimte, vrijwel de enige tijd die we doorbrengen met onze eigen gedachten, en onze eigen gedachten alleen. De enige tijd waarin onze gedachten mogen rondhangen en uitgroeien tot andere grotere en betere gedachten zonder van het bord te worden geschraapt door de platte palm van seks, of drugs, of fantasievoetbalcompetities. Je vervelen met het leven is natuurlijk een infantiel en deprimerend iets om te zeggen of te voelen, maar om je van tijd tot tijd te vervelen in het leven. Dat is misschien nog niet zo erg.

Volg Angus Harrison op Twitteren.